As curtametraxes do Chanfaina Lab hai que miralas e requetemiralas, non só velas. A razón é que moitas delas son como cebolas, con múltiples capas semánticas que van descubríndose con cada visualización e que, como resultado, nos ofrecen un, dous, tres ou máis argumentos no que aparentemente é un único fío narrativo. Algo diso ocorre con “Limiar”, a curtametraxe de Fran X. Rodríguez que abriu o pasado venres as estreas virtuais da presente edición do encontro audiovisual. Un tipo pica na leña. Os golpes do machado, o vento e o alento esforzado de Martiño Vázquez -un dos actores principais- enchen a escena ata que entran nela dous novos protagonistas. E non contamos máis. Mirádea, requetemirádea e veredes cantos significados podedes atopar nesta curta que o propio director describe como unha metáfora sobre os cambios de etapa que, si ou si, se dan na vida de calquera persoa. O profesor Manolo González fai unha ampla reseña de Rodríguez e desta pequena xoia visual en Fálame de San Sadurniño:
Fran X. Rodríguez (Rianxo, 1980) é un director experimentado e realizador solvente nos eidos do cine documental, ficción ou experimental, así como na publicidade. Iniciou a súa andaina na ficción coa curtametraxe “O Cerco”, gañando en 2008 o Premio á mellor montaxe no “Festival de Cortometrajes de Zaragoza”. No 2009 compite no certame “Curtas na Rede” onde gaña o Premio á mellor obra experimental con “Meticulosidade”. Neses anos introdúcese no cinema comercial e corporativo da man da axencia de publicidade Bap@Conde. En 2016, dirixe a curtametraxe “Ladrones de Tiempo”, converténdose na primeira peza na historia do Festival de Cans que logra tres galardóns: Premio á Mellor Curta, Premio do Público e Premio ao Mellor Guión. Finalista nos Premios Mestre Mateo da Academia Galega do Audiovisual. A obra recibiu 12 premios nacionais e internacionais, percorrendo 50 festivais e proxectándose en mais de 20 países. No ano 2018, dirixe e produce “Neno Bonito”, sendo finalista nos Premios Mestre Mateo 2019 e alzándose cos Premios do Público no Festival de Cans e no Primavera do Cine de Vigo dese mesmo ano.
A fascinación polas secuencias de títulos de crédito forma parte do seu ADN audiovisual, levándoo a dirixir diversas cabeceiras entre as que cabe destacar a realizada para a serie “Hierro” (Movistar+). No ano 2019 cofunda xunto con Santiago Raimundi e David López Mon, a axencia audiovisual “Kaito estudios”, onde actualmente exerce como realizador. Quen teña interese pode comprobar a profesionalidade, polivalencia e brillantez do cineasta de Rianxo na súa canle de Vimeo.
Fran achegouse a San Sadurniño co seu amigo -e tamén cineasta- Martiño Vázquez. Ambos mergulláronse no territorio na procura dun fío condutor para desenvolver a súa idea ata que agromou por azar: “Cando recibín a invitación para acudir ao Chanfaina, máis aló do orgullo que supón que conten contigo para unha cita de referencia, sentín que era a oportunidade perfecta de evadirme da rutina do traballo diario para enfrontarme ao acto de experimentar nun ambiente onde a competividade e o control ficaban á marxe, deixando paso a unha total liberdade creativa. Nos días previos á cita coa Chanfaina, un cento de ideas pululaban pola miña cabeza, ideas todas elas que non acababan de cristalizar. De camiño a Sansa, Martiño Vázquez máis eu, acordamos deixarnos levar pola pasividade e agardar. Foi así cando nada máis aterrar en Sansa, soubemos que Secundino ía fender leña ao día seguinte. Era a escusa perfecta para artellar unha historia dentro dunha única localización, sendo consecuentes das dificultades que supoñía pero tamén das vantaxes á hora de planificar a realización da peza. Despois de estar toda a mañá gozando dun emprazamento envexable moi a favor da cinematografía e inventándonos planos imposibles, recollemos o material necesario para contar a historia dun adulto que fende leña… pero non era suficiente para que a idea que tiñamos na cabeza collera corpo e tivera sentido. Facíanos falta o contrapunto á idade adulta. Así foi como apareceu a figura de Anxo, un neno da vila cunhas dotes interpretativas sorprendentes, que namorou á cámara dende a primeira toma. Foi o complemento ideal para redondear a historia. Mención merecida tamén a da súa nai Isabel e os veciños que se achegaron para figurar e formar parte do elenco.”
En “Limiar” están presentes algunhas das teimas de Fran como cineasta: “O tempo, ese espazo común do que sempre me gusta falar, un tema recorrente que, xunto coa familia, asenta a base dos meus traballos máis persoais”. Un espazo-tempo fragmentado a través desa montaxe resolutiva e trepidante, arte da que Fran é un auténtico mestre virtuoso como ten amosado en todas as pezas da súa traxectoria profesional: “Queriamos recoller ese intre no que todo cambia. Cando de súpeto muda o ciclo vital e pasas de neno a mozo, de mozo a adulto e de adulto a vello. Deso fala “Limiar”: Un leñador que fende na leña en modo autómata e rutinario. O adulto atrapado na madurez, condicionado pola responsabilidade de traballar e nada máis que traballar; cortando unha tras outra, agardando o momento de liberarse e cruzar o limiar para saltar á seguinte etapa e así seguir o curso da vida. Comedia e drama sempre da man, intentando a equidistancia tonal entre os xéneros; e tendo como principais referentes o cinema de Tarkovski e Lanthimos e todo elo aderezado coa música de Puccini e Penderecki.”
Así pois, gocemos desta rotunda, vizosa e pequena gran peza, onde -a través da exquisita fotografía e montaxe vertixinosa- agroma non só o legado dun fendedor de leña, senón tamén o dun creador de imaxes na procura de si mesmo.
